คำยืมจากภาษาเขมร เขมรเป็นชาติที่มีความสัมพันธ์มานานทั้งทางการค้า การสงคราม การเมืองและวัฒนธรรม เขมรมีอิทธิพลเหนือดินแดนสุวรรณภูมิก่อนกรุงสุโขทัยหลายร้อยปี จากการมีอาณาเขตติดต่อกัน ทำให้เขมรภาษาเขมรเข้ามาปะปนกับภาษาไทยตั้งแต่สมัยโบราณ ภาษาถิ่นเขมรก็คล้ายคลึงกับภาษาพูดของชาวอีสานใต้ของไทย ตลอดจนชาวภาคตะวันออกตามชายแดนไทย – กัมพูชาด้วย ลักษณะภาษาเขมร 1. ภาษาเขมรเป็นภาษาคำโดด คำส่วนใหญ่มีเพียง 1 – 2 พยางค์ ใช้อักษรขอมหวัด มีพยัญชนะ 33 ตัว เหมือนภาษาบาลี คือ วรรคกะ ก ข ค ฆ ง, วรรคจะ จ ฉ ช ฌ ญ วรรคฏะ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ, วรรคตะ ต ถ ท น ธ วรรคปะ ป ผ พ ภ ม, เศษวรรค ย ร ล ว ส ห ฬ อ 2. ภาษาเขมรไม่มีวรรณยุกต์แต่อิทธิพลคำยืมบางคำให้เขมรมีรูปวรรณยุกต์ (+)ใช้ 3. ภาษาเขมรมรสระจม 18 รูป สระลอย 18 รูป แบ่งเป็นสระเดี่ยวยาว 10 เสียง สระผสม 2 เสียง ยาว 10 เสียง สระเดี่ยวสั้น 9 เสียง สระประสม 2 เสียง สั้น 3 เสียง 4. ภาษาเขมรมีพยัญชนะควบกล้ำมากมาย มีพยัญชนะควบกล้ำ 2 เสียง ถึง 85 หน่วย และพยัญชนะควบกล้ำ 3 เสียง 3 หน่วย การสร้างคำในภาษาเขมร 1. การสร้างคำโดยการเติมหน่วยคำเข้าข้างหน้าคำเดิม ทำให้คำเดิมพยางค์เดียวเป็นคำใหม่ 2 พยางค์เรียกว่าการลงอุปสรรค บ(บัง, บัน, บำ) เช่น เพ็ญ – บำเพ็ญ, เกิด – บังเกิด, โดย-บันโดย โดยเมื่อ บํ อยู่หน้าวรรคกะ หรือ เศษวรรคจะอ่านว่า "บัง" เช่น บังคม, บังเกิด, บังอาจ เมื่อ บํ อยู่หน้าวรรคตะ อ่านว่า "บัน" เช่น บันดาล, บันโดย, บันเดิน เมื่อ บํ อยู่หน้าวรรคปะ อ่านว่า "บำ" เช่น บำบัด, บำเพ็ญ, บำบวง 2.
ทอย เลบือน = ลด ความเร็ว... คนเขมรเรียกปลาทูว่า ត្រីប្លាធូ [ เตร็ย พลา. ทู] พยางค์ พลา มาจาก ปลา ในภาษาไทย แต่เขาเพิ่มเสียงพ่นลมหลัง p เลยกลายเป็น [พลา] แต่ที่กำปงโสมจะเรียกปลาทูว่า [ เตร็ย กะ. ม็อง] ซึ่งเป็นคำมลายู kembong แปลว่าปลากลุ่มเดียวกับปลาทูอะไรแบบนี้ ไทยก็ยืมคำนี้มาจากมลายูเช่นกันเรียกว่า "ปลากะมง" แต... ในตลาดนัดเอาปลากะโห้มาขาย ซึ่งปลาชนิดนี้เป็นปลาประจำชาติกัมพูชา แต่ต้องรอโตก่อนถึงจะเป็นปลาประจำชาติ เพราะเขาบอกว่าปลาประจำชาติคือปลา "กลเรีย็ง" ตอนเด็กเรียก ត្រីកាហោ เตร็ย กา. ฮาว สระประสม [aːɔ] ตอนโตเรียก ត្រីគល់រាំង เตร็ย กล เรีย็ง...